Un dissabte plan agradiu!

Tot comença per una tièra de conferéncias ont ai capitat d'i menar l'estudiant en drech fòrça ocupat per son "triptic dissertat" coma o aima dire.
Seguís per una o doas oras en cò del futur infirmièr que me serviguèt de subjècte d'estudi de sociolinguistica.
Macarèl que l'ora passa lèu! Soi en retard es segur.... "Alò! Òc o sabi, arribi dins mens de cinc minutas partissi sul pic d'en cò meu. A totara!"
Retrobalha sul parcatge Fòch. Cossí o coneissètz pas? Per nosautres es un luòc incontornable de la dimenjada, anatz saupre perqué... Bon a pas res d'excepcional mas es nòstre luòc de rendètz vos dempuèi un moment ara e se ne vos pren l'enveja de lo cambiar.... es alara lo destrantalhament de tota una institucion e de la còla tota.
Seguida de la serada a "La frita encantada" (encara un luòc costumièr quand avèm pas d'ostal e subretot de cosina de liura) ont amb nosautres la carta de fidelitat es emplenada en dos sers. Puèi direccion la sala de las fèstas, pichòt tampon per dintrar a gratis (de que cresètz sèm Sant-africans!), crompa de pega-solets per las veituras e nos vaquí a agachar la balèti tot en esperant Mauresca.
Encara una bona serada, de descobèrtas puèi que los aviái pas jamai vistes en concèrt (e èra un vertadièr plaser, de tornar faire!), e subretot una capitada puèi que capitèt de menar lo parisenc al collòqui e un momenton al balèti...

Las originas...

Dempuèi la debuta vos fau cagar (o pas) amb Avairon vos disent qu'es lo meu país.
Mas vos devi la vertat... e òc Dam(!)giner es una messorguièra.
En fach, soi pas vertadièrament avaironesa (enfin sonque dempuèi 13 ans) puèi que vos o confessi soi erautesa.
D'un polit pichòt masatge nommat Caunàs a costat del Bosquet d'Òrb.
D'unes o savián ja e vos pòdi dire que se son pas gardats de me far los diverses jòcs de mots que se pòdon far...
Me rapèli plan que quand arribèri en Avairon, èra a Vabres (vilatge a la fèsta estivala mitica), passèri a l'escòla per un filheta mal ensenhada puèi que disiái totjorn "Caunàs", mas la paura professora podiá pas endevinhar que respondiái sonque a mos camaradas quand me demandavan d'ont veniái...
Totjorn dins las anecdòtas, aquò explica lo fach qu'a las fèstas de vilatges quand es lo moment cançon de "la garrèla", soi la sola a me far remarcar quand lo tipe ditz :" Es per se confessar al curat de Conàs...". E mai s'es pas lo meteis, me'n bati!!!

"Avairon mon país"

Avairon encara e encara...
Fa qualques jorns ja que de personas me fan remarcar que fa freg lo matin a Montpelhièr, bon ieu trapi pas mas enfin o vòli plan creire pels qu'an pas vist qu'aquò.
Enfin a son que una ora e mièja d'aquí (aquò depend d'ont anatz mas per ieu es a dire Sant-Africa me cal aquel temps), trobatz un autre climat.
D'unes me diràn qu'es "lo pòl nòrd", mas non es son que un climat autre que lo que coneissètz. E mai se lo matin lo païsatge es gelat, la montanha es palaficada pel freg de la nuèch. Se quand sortissètz lo vèspre avètz a l'ora d'ara besonh del mantèl, de l'eissarpa e de còps que i a los gants.
Vaquí, es son que çò que voliái apondre sus Avairon.
Una pichòta parentèsi, aquela cançon es benlèu pas de la mai fina o de la mai devolopada mas trapi que lo 4P mòstra plan de qu'es Avairon, e se fasètz atencion veirètz que soi pas la sola a recomendar las fèstas de vilatges d'Avairon...