Cante uno chato de Prouvènço.
Dins lis amour de sa jouvènço,
À travès de la Crau, vers la mar, dins li blad,
Umble escoulan dóu grand Oumèro,
Iéu la vole segui. Coume èro
Rèn qu'uno chato de la terro,
En foro de la Crau se n'es gaire parla.
Emai soun front noun lusiguèsse
Que de jouinesso; emai n'aguèsse
Ni diadèma d'or ni mantèu de Damas,
Vole qu'en glòri fugue aussado
Coume uno rèino, e caressado
Pèr nosto lengo mespresado,
Car cantan que pèr vautre, o pastre e gènt di mas!
Mirèio, Frederic MISTRAL.
Je chante une jeune fille de Provence.
Dans les amours de sa jeunesse,
A travers la Crau, vers la mer, dans les blés,
Humble écolier du grand Homère,
Je veux la suivre. Comme c'était
Seulement une fille de la glèbe,
En dehors de la Crau il s'en est peu parlé.
Bien que son front ne resplendît
Que de jeunesse; bien qu'elle n'eût
Ni diadème d'or ni manteau de Damas,
Je veux qu'en gloire elle soit élevée
Comme une reine, et caressée
Par notre langue méprisée,
Car nous ne chantons que pour vous, ô pâtres et habitants du mas!
Mireille, Frédéric MISTRAL.
Vaquí los primièrs verses de Mirèio. Un cap d'òbra de la literatura occitana que prestarai amb plaser a los que l'an pas legit, que comprenon o non l'occitan puèi que i a la version en francés.
Un jorn qualqu'un me diguèt: " Ahh mas se parla pas d'un Vincent dins aquel libre?"
A ma granda suspresa aprenguèri qu'aquela istòria d'amor entre dos jovents, Mirèio e Vincent, èra coneguda per mai d'unes, quitament pel capbord del Capitòli...
Los de Tolosa lo conèisson es forçat...
Sabètz... lo tipe que se met a te tirar dessús amb una arma imaginària, lo que parla tot sol del costat de la Daurada... eca. (pels quand una pichòta istòria sus aquel personatge, la vòli plan dins un comentari)
Vaquí aqueste! Lo tipe, totjorn dins son univèrs, li contèt l'istòria de Vincent e Mirèio, e qu'èra per aquò que s'apelava Vincent e sa sòrre Mirèia.
Alara istòria vertadièra o inventada pel tipe ne sabi res... Quand lo veiretz es a vos de li demandar...
